ترکیه برای اتحادیه اروپا به مثابه فامیل دور همیشه مطرود/رانده شده از جمع هاست.
عضویت پر حاشیه ترکیه در ناتو و سیاست‌های یک بام و دو هوای این کشور در سیاست داخلی و خارجی، تلاش‌های 36 ساله این کشور را برای قرار گرفتن در کنار پرچم‌های اتحادیه اروپا، ناکام گذارده است.
از این‌رو چرخش شاید از سر اجبار این کشور “اروپا زده” به سمت روسیه و ایران، سیاست خارجی‌اش را نیز مانند موقعیت جغرافیایی، همواره در میانه معاملات قرار داده است.
اردوغان در تحریم‌های وضع شده بر ایران و روسیه، تابعی از امریکا نبود و ترجیح داد نفت روسیه را ارزان بخرد و در کنار ایران، گوشه چشمی هم به حفظ بشار اسد در سوریه داشته باشد.
از سوی دیگر این کشور همه‌ساله پولی را بابت تامین امنیت ناتو نیز پرداخته است و به نظر می‌رسد آن کفه ترازو را هم از دست نداده است.
بازی برد- بردی که بعید به نظر می‌رسد رقیب‌اش قلیچ داراغلو، به خوبی از پس اردوغان برآید.
مرضیه حسینی- استاد دانشگاه در امریکا