آقای گوتیریش سر منشی سازمان ملل‌متحد!
افغانستان یگانه کشور در دنیاست که در ۴۰ سال شاهد دو هجوم ابرقدرت‌ها بوده که در آن نزدیک به دو میلیون به قتل رسیده، نزدیک به دو میلیون معلول به‌جا مانده، نزدیک به هفت میلیون بیمار روانی دارد، ۹ میلیون بی‌جاشده، مهاجر و پناهنده سرگردان در جهان دارد، ۲۴ میلیون فقیر دارد، سه بار شهرهای بزرگ آن ویران شده و شش بار رژیم‌های سیاسی آن توسط نیروهای جنگی نابود شده است.
در این سرزمین، بزرگ‌ترین جنگ‌سالاران، تروریستان، مافیای مواد مخدر و قاتلان مذهبی و ایدیولوژیک برای خود میدان امن جسته اند.
اما هیچ‌گاهی دادگاه ملی، منطقه‌یی و جهانی برای حساب‌دهی و مجازات عاملین این جنایات راه اندازی نشده است. اینست دلیل اصلی گسترش جنایات وسیع علیه بشریت در این کشور فقیر و بدشانس در جهان.
حالا از شما سه پرسش دارم.
۱. آیا شما از این فجایع مطلع نیستید؟ اگر هستید، دادگاه‌های بین‌المللی چرا هیچ پرونده‌یی در باب این سرزمین ندارد؟
۲. آیا افغانستان عضو سازمان ملل‌متحد نیست؟ اگر است، چرا قوانین جهانی که از سوی مجمع عمومی و شوراهای سازمان‌ملل به تصویب می‌رسند، در باب این عضو پر قدامت سازمان‌ملل مسکوت است؟
۳. سازمان‌ملل در این ۴۰ سال سه ماموریت پر هزینه را مامور امور افغانستان ساخته است. پیامد این برنامه‌ها چه است؟ دومیلیون کشتار، دومیلیون معلول، نه میلیون سرگردان و ۲۴ میلیون فقیر واقعیت این سرزمین است.
واقعیت اینست که سازمان ملل‌متحد در افغانستان حد اقل نتوانسته است منشور خود، کنوانسیون‌ها، قطع‌نامه‌ها، قوانین و اصول‌نامه‌های مهم را برای به دادگاه کشانیدن جنایت‌کاران تطبیق کند. حتا جرئت نداشته است که نام‌های این جنایت‌کاران را معرفی کند.
حالا چگونه انتظار دارید تا مردم به شما، نشست‌های شما و فیصله‌های شما در نیویارک، ژینوا و دوحه و جاهای دیگر اعتماد کنند.
این نامه به زبان سازمان ملل به دفتر سرمنشی فرستاده شده است.
دوکتور ملک ستیز